Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/103

 Wreszcie ukazał się lord John. Trzymając rękę wysoko w górze, ukazywał w niej zebranym, żądaną pieczęć państwową.
 — Niech żyje prawdziwy król! — wołał tłum rozentuzjazmowany — niech żyje!!
 Muzyka grała. Krzyczano i poruszano chustkami.
 Pośród sali na podwyższeniu stał oberwany chłopczyna, prawdziwy król Anglii, a w okół niego najznakomitsi panowie na klęczkach.
 Tom Canty rzekł:
 — Teraz, wielki królu i panie, zabierz tę odzież królewską, a oddaj biednemu Tomowi jego łachmanki.
 — Powiedz mi lepiej, mój drogi, w jaki to sposób przypomniałeś sobie to miejsce, w które schowałem pieczęć.
 — W bardzo prosty, panie — odrzekł Tom bez zająknienia. — Czyliż bo nie używałem jej nie raz? bardzo często...
 — A więc — rzekł Edward — używając jej, musiałeś rzecz prosta wiedzieć, gdzie się znajduje?
 — Nie wiedziałem właśnie, że to jej szukają, że to ona nazywa się pieczęcią państwową, a nie powiedziano mi jak ona wygląda.
 — Nierozumiem, — przerwał król — więc w jakimże celu używałeś pieczęci?
 Twarzyczka Toma pokryła się rumieńcem. Milczał, spuściwszy oczy.
 Spostrzegłszy to król, rzekł łagodnie:
 — Nie bój się, mów prawdę. W jakim celu używałeś pieczęci królewskiej?
 — Tłukłem nią orzechy, — odrzekł Tom zgnębiony.