Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/106

 Po odejściu oficera Mayles mówił do siebie:
 — A więc koniec wszystkiego. Teraz trzeba będzie skończyć na szubienicy i przez co, przez kawałek głupiego papierka, a biedny chłopczyna zginie i przepadnie bezemnie.
 Oficer powrócił niezadługo, spiesząc się widocznie.
 Przedewszystkiem rozkazał wypuścić Maylesa i oddać mu miecz jego.
 Złożywszy ukłon Maylesowi, rzekł:
 — Proszę, racz pójść panie za mną!
 Mayles myślał sobie:
 — Ten zły człowiek widocznie drwi sobie ze mnie. Inaczej z pewnością postąpiłbym z nim sobie, gdyby nie to, że dla mnie ostatnia godzina wybiła.
 Podprowadziwszy go do skrzydła pałacowego, oficer polecił mu podejść do wygalonowanego lokaja, który z nizkim ukłonem poprowadził go po wspaniałych wschodach, obstawionych szpalerem sług dworskich.
 Wprowadzono Maylesa do wspaniałej sali, gdzie pozostawiono go stojącego w pośrodku.
 Dziwny lęk opanował Maylesa.
 Przed nim na tronie pod baldachimem młody królewicz w purpurze, rozmawiał z którymś z młodych magnatów.
 Mayles pragnął co rychlej mówić z królem. Serce bolało go od szyderstw, jakich doznał od otaczających.
 Gdy król podniósł nieco głowę tak, iż Mayles mógł nieco już ujrzeć jego oblicze, stanął jak ska-