Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/107

mieniały, nie spuszczając oczu z pięknego królewskiego oblicza.
 Poczem rzekł do siebie:
 — Nie pojmuję tej zmiany. Ten żebrak przed chwilą jeszcze, na tronie królewskim. Czy widzę we śnie, czy na jawie?
 I z niedowierzeniem spoglądał na przemiany: to na królewicza, to znów na magnatów i salę.
 — Tak, — mówił do siebie — biedak istotnie zasiadł na tronie, a więc to rzeczywista jest prawda!
 Przypomniawszy coś sobie, szybko podszedł do ściany, a wziąwszy krzesło, siadł na wprost króla.
 — Powstań szaleńcze! — zawołano na Maylesa, niewiesz, że siedzieć przed królem nie wolno?
 Usłyszawszy ten krzyk, Edward podniósł głowę, a ujrzawszy Maylesa wyciągnął rękę, wołając:
 — Nie ruszać go! Ma do tego prawo!
 Gdy ździwieni cofali się w milczeniu, król rzekł do Maylesa:
 — Bogu niech będą dzięki, żeś się odnalazł drogi i poczciwy Maylesie, tak dawno ciebie oczekiwałem!
 A zwracając się ku zgromadzonym dworzanom, rzekł:
 — Niech będzie wiadomem to wszystkim i każdemu z osobna, iż wierny i ukochany sługa mój Mayles Gandon, za wszystko co wyświadczał dla swego monarchy, podczas jego niedoli, za wszystkie męki i kary, które za niego odcierpiał, paso-