Strona:Kraszewski Kajetan - Ze wspomnień Kasztelanica.djvu/055

chociaż byłem parę razy obryzgany; dopiero kiedy Pająk zabrał się do obwijania sukna na stole w przygotowane na to płótno, zbliżyłem się, aby popatrzeć na mój skarb.
 — Czy to dla panicza mam robić ubranie? — spytał stary.
 — Tak — odpowiedziałem z dumą.
 — Będzie fajn, co to za towar! aj waj! ja to sam dla panicza wybierałem u Herszka, po pięć złotych łokieć!
 I uśmiechając się, coś zaszwargotał do swoich krawczyków.
 Było to szaraczkowe sukno, dość grube, ale mnie się wydało prześliczne.
 — Ny, a z miarą jak będzie, bo trzeba kroić niedługo?
 Wtem otworzyły się drzwi i wszedł Szczepan, niosąc coś w papierze zawiniętego; były to przybory do mego ubrania: kitaj, nici, guziki rogowe i płótno.
 — No dobrze, że tu panicz jesteś — ozwał się — weź majster miarę, a zrobić obszernie i na wyrost, żeby było dobrze.
 — Będzie fajn, panie Szczepanie.
 — A powinny przecie kawałki zostać, to oddaj majster, bo to się zda na naprawkę.
 — No, przecie Pająk, uchowaj Boże, nie kradnie.
 Stanąłem tedy na środku izby, która była przeznaczona zwykle na pracownię dla krawców i t. p. majstrów i odbyła się ceremonia miary marzonego