Strona:Krwawe łzy unitów polskich 032.jpg

 — Jadą! jadą już!..
 — Któż jedzie? — zapytał drugi.
 — Ktoby inny, jeżeli nie księża!
 — Nie widzę ich.
 — I ja nie widzę, ale słyszę!
 — Słyszysz? Gdzie?
 — Nadstaw ucha, a będziesz słyszał.
 — Słyszę tylko krzyk dzikich kaczek, które uciekają z jakiegoś mokradła.
 — Uciekają, bo ich księża spłoszyli. Któżby inny, jak nie oni, brodził w bagnach przed wschodem słońca?
 — Prawda, prawda! — cieszył się także drugi opiekun swych współwierców. — Trzeba budzić naszych.
 Świt zaczął rozpraszać ciemności nocy i rozwiewać szare mgły, unoszące się nad bagnami i jeziorami.
 — Wstawać! wstawać! — rozkazywali przewodnicy. — Nabożeństwo zacznie się wkrótce!
 Przebudzeni pielgrzymi przecierali oczy i zrywali się szybko z ziemi.
 Wszystkie oczy zwróciły się w stronę namiotu, w którym znajdował się ołtarz. Szerokiém kołem otoczyły namiot kobiéty z dziećmi. Za niemi stanęli mężczyźni poszeptując zcicha.
 Nagle zamilkło koło męzkie i żeńskie i padli wszyscy na kolana. Bo oto z namiotu zsunęły się zakrywające go kilimy i odsłoniły ołtarz i kapłana, który piął