Strona:Krwawe drogi.djvu/026

teraz jakby napiła się z krajobrazu rzewnej, zawodzącej po polesku żałości. Bystre, suche, oczy rozemgliły się teraz, czy od patrzenia w miękkie, ciche obłoki mgieł, czy na widok wybladłego księżyca albo tajemnicą tchnących, zlewających się z powietrzem drzew.
 Pochylił się, zgarbił. Szabla, wybłyskująca z pod krótkiego płaszcza, obijała się o golenie niedbale.
 Nie poznałby go nikt z jego żołnierzy. Spotkawszy, pomyśłałby, że to Poleszuk ospały, chytry i małomówny przesuwa się między mgłami.
 Cóż ci to wodzu?
 On sam nie umiałby dać odpowiedzi. Od czasu, gdy go wojna w te strony pchnęła, zgryzota wśliznęła się w serce. Nikt jej nie odczuł, bowiem ludziom nie można jej pokazywać, ale w głębi podgryzała ona wolę...
 Rozsypywało się dzieło.
 Sprawa, zda się, zaczepiła się o skryty, tragiczny węzeł, niby okręt o nieznaną rafę, która mu grozi rozbiciem.
 Nikt rady znaleść nie zdołał.
 W spojrzeniach podkomendnych, w lęku przyjaciół, w popłochu ogólnym słyszał głos: Sterniku! Sterniku!
 Już tak bywało... i zwykle potem ogarniała go straszliwa samotność.
 Sterniku! Sterniku!
 Ty jeden możesz nas uratować.
 Ha! ha! ha!
 Włóż rękę we własne trzewia, wgryź się