Strona:Krwawe drogi.djvu/028

się, czają i znowu za podmuchem wiatru podnoszą, idą dokądś, uciekają, plączą się.
 Mgły — mgły — mgły —
 Wyziewy gnijących wód, oddechy zakisłych moczarów, niewysuszane, stojące bagna, wieczne błota...
 Moczary i mgły, niby myśli zabite, pozbawione krwi.
 Myśli nudne, umarłe niby wyziewy wiecznych bagien, niby mleczne, bezwolne, wiewne mgły...
 Gardzę wami! — mgły kłębiące, plugawe oddechy niewysychających błot — precz!
 Wichrze, któryś mnie porwał, coś mnie poniósł na szczyty lodowe, gdzie lotnicy i orły szybują, przejmij me serce płomieniem, abym te oślizłe bagniska wypalił.
 Wśród welonów mgły zajaśniało światełko. Świeciło i gasło. Płomyk zapalał się w jednym punkcie i naraz przeskakiwał o kilka metrów w bok.
 Błędny ogień na bagnie?
 Ha! ha! ha!
 I z bagna także wyjść może światłość!
 Śmiejcież się gwiazdy...
 Na bagnach kres mojej drogi, a błędne ogniki, to moje myśli...
 Światełko kręciło się, gasło i znów siąpiło głuchym blaskiem. Ale zbliżało się zwolna, cicho. Nareszcie zawisnęło już tak blisko, że gdyby nie mgły, możnaby je rozpoznać. Naraz jęło znów skakać, poruszać się i przybliżać!