Strona:Krwawe drogi.djvu/029

 Kto tam? — krzyknął oficer.
 Ognik zgasł.
 — Odezwij się, bo strzelę... — zawołał powtórnie.
 — To wy, obywatelu komendancie? — ozwał się ktoś.
 — Józek! — a chodźże żwawo, żwawo!
 Z mgły wynurzył się Poleszuk w portkach zmoczonych, w łapciach na nogach.
 — Cóż tam?
 — Dobrze. Mochy zwiały dzisiaj zrana. Dwór wolny.
 — Dziękuję ci. Leć na kwaterę i przyprowadź mi konia. A uspokój ich tam co do mojej osoby...
 — Według rozkazu.
 — Zastałeś we dworze kogo z państwa?
 — Tylko kilku ze służby. Na pokojach nikogo. Może tam kto i został, ale nie dopytywałem.
 — Cześć! — przyślij mi konia. Za dwie, trzy godziny wrócę.
 Cześć! — wyprężył się wywiadowca.
 W kwadrans potem tęgi ogier przebijał się raźnym kłusem przez mgły. Gdy wpadał w las, znikał wśród drzew niby centaur; gdy się wyłaniał na drogę polną, wtedy jeździec posępny urastał do wysokości wielkoluda w tym świecie mgieł, cieni, świateł i tajemniczych skrzypów i trzasków boru.
 Skoczył wreszcie na prawo z drogi. Wiodła tu aleja ogrodowa, prowadząca wśród wyniosłych topól przed dwór, pilnowany przez