Strona:Krwawe drogi.djvu/031

 Głód, hańba, ruina...
 Sami winni. Sami winni.
 Bylibyśmy już dzisiaj w Moskwie, jak ongi...
 Wyglądał jak człowiek wydający ostatnie tchnienie. Martwym wzrokiem zapatrzył się w światło świecy. Rozluźniły się mięśnie twarzy, a ręka wzdłuż opadła w niemocy.
 Gdzież jest, kto zdejmie ze mnie ten ciężar...?
 Nie zauważył nawet, że cicho otworzyły się drzwi tuż za nim. Stanęła w nich niewiasta w czarnych szatach, wyniosła, o twarzy białej i siwych włosach. Twarz senatorska, regularna, nieco oschła, dziwnie czysta i piękna.
 — Synu! — szepnęła wyciągając rękę.
 Nie słyszał. Może usnął na jawie?
 — Słyszałam, że jesteś blisko... Czekałam... Mówili, że Legion polski blisko... synu!
 Trąciła go ręką.
 — Śpisz?
 Przetarł czoło, ściągnął brwi...
 — Kto to?
 Zobaczywszy panią domu, która go kiedyś przyjmowała z gościnnością odważną, powstał.
 — Poznała mnie pani...
 — Jażbym ciebie nie poznała. Wtedy już gwiazda wielkości błyszczała na twem czole — bohaterze!
 — Puste słowo... wybacz pani.
 — Cóż ci to wodzu? Zwątpiłeś?
 Nie odrzekł.
 — Znałam kiedyś Traugutta...