Strona:Krwawe drogi.djvu/041

 — A panowie z której strony?
 — My ze wsi z jednej od Krakowa...
 — Ja ta ruski.
 — Kaj ta twoje ruski! — uciekały, co ledwie portek nie pogubiły. A do reśty, kiej pódzies z nami, kiej ci karabin w garść wetkniemy, to ci cała sotnia rusków nie da rady.
 — Ale! — nasych ta nie zmocujeta.
 — Nie bój się. Ale co ta tyle gadania, idzies z nami, cy nie?
 Jędrek poskrobał się po głowie, gorącem wejrzeniem ogarnął kożuszek i szablę, ale się nie mógł przełamać.
 — Nie, musu tu nie ma.
 — No to se orz z Panem Bogiem — krzyknął ten wyższy, trzasnął szablą i z wielką fantazyą wsadziwszy czapkę na bakier, ruszył. Ale co ino uszedł parę kroków, huknął głośno do swego towarzysza:
 — Józiek, wies ty, cem ten gamajda — cywil — będzie bronował?
 — Nie...
 — Ano bronę sobie uładzi z grzebienia a wesz zaprzęgnie w dyszel.
 Buchnęli śmiechem i odeszli z radosnem pobrzękiwaniem szabel i ostróg, tacy żwawi i weseli, jak prawdziwe sołdaty na wojnie. Aż się Jędrek zasępił, patrząc na tych wojaków, idących ku wsi, a serce mu zaskrzypiało z gniewu. Oj wyzwałby ich, cholera, i umiałby im odrzec, ale cóż — oni mają szable i rewolwery, a on ino batóg. W stra-