Strona:Krwawe drogi.djvu/043

tam Strzyga, robotnik, wielki „cwaniak“. Strzyga chodził po okolicznych wsiach i prawił niekiedy tak mądrze, że ludzie gęby otwierali i mieli go za takiego mądralę, jak księdza. A Jędrek, bywało, słuchał pogawędek Strzygi i nieraz nawet to i owo wtrącił albo i zapytanie jakie rzucił, czem zwrócił na siebie uwagę Strzygi. Stąd bliższa znajomość i niejakie kamractwo między obu młodymi. Teraz matka, wiedziona dobrem przeczuciem, poszła do Strzygi po radę, i nie zawiodła się. Strzyga miał czasu dużo, ponieważ fabryka robiła tylko dwa dni w tygodniu, zabrał się tedy nawracać Jędrka.
 — Nie bójcie się, ja go osiodłam.
 A przyszedłszy do chałupy, odrazu wpadł na Jędrka.
 — Te, głupi, wojaczki ci się zachciewa?
 — Idę w strzelce i niema co gadać. Nie psuj gęby po próżnicy, Józek, nie zdolis.
 — A idzie tu kto od nas?
 — A Fakieński.
 — To jeden...
 — A Zdun, a Wyrwa, a Święcki!
 — To fraki...
 — Co mi tam, fraki cy pepesy — ale poszli.
 — Poszli, bo głupi, jak ty.
 — Tyś też mądrala — no, no!
 — Jędrek, ani wiesz co, ani to pojęcia, co ty się będziesz mieszał w te sprawy.
 — Nie gorszym od ciebie.
 — Pewnie, ino głupszy.