Strona:Krwawe drogi.djvu/053

belskie, zmienił się żołnierz polski. Dawniej rycerski — dzisiaj hodował tylko jedną krwawą, nienasyconą żądzę: mordować Moskali, wygniatać ich jak robactwo. Najzacieklejszy nawet esdek zapomniałby o „międzynarodówce“ i źgałby z rozkoszą zbira moskiewskiego. Tę barwę krwiożerczości wnieśli w uczucia brygady chłopi lubelscy i siedleccy. Były ich setki, a wszystkich dusze zaciekłe, twarde, zionęły pragnieniem odwetu za palenie sadyb, pędzenie ludzi na północ, niszczenie plonów. W ich spokojnych, zimnych oczach tlił skryty płomyk strasznej nienawiści, którą ugasićby mógł tylko odwet równie straszliwy, jak zbrodnie moskiewskie.
 — Kieby to cłek wlaz ino do tej jeich Moskwy sobacej. Tambyśwa pohulali!
 — Bandzie, bandzie, Wojciechu — upewniał go towarzysz szeregu, pykając fajeczkę. — Pan Bóg litościwy...
 — Co będzie? — zagadnął chłopiec o twarzy inteligentnej.
 — Bal dyabelski.
 — Oj to, to! — przygwarzał inny.
 — Gdzie?
 — W Moskwie.
 — Jaki bal?
 — Dyabelski bal, obwatelu, piekny bal z cyrwonym kogucikiem i panieńskim walcem na przygrywkę.
 Młodzieniec żachnął się i rzekł surowo:
 — Nie godzi się takich myśli żywić obywatelu...