Strona:Krwawe drogi.djvu/054

 Chłop wyjął fajeczkę, siarczyście splunął i złośliwym uśmiechem kolnął młodzieńca.
 — Młodyśta obwatel!
 — Nie wolno...
 — Doprasom łaski pana obwatela, a tym to psiawiarom była wolność zabierać mi dwóch chłopców? Takie były szceniaki, jako i — ty, doprasom się łaski obywatela. A im tu była wolność spalić mi dom, stłamsić zboze, zadźgać krowinę, wydusić kartofle? Potem poszły psy wściekłe, sołdaty piekielne — a baba mi pomarła na tyfus, bo nie miała co żryć, a mój Michałek, co miał dziesięć roków i gryzł trawę, jak świnia, aż z niego polała sie krew i umarł.
 — Psy — zerwało się w najbliższych szeregach.
 — Dyable nasienie!
 — Zbóje!
 — Coby ich Pan Bóg pomordował!
 — Coby im baby przestały rodzić!
 — Na łańcuchu będziem wodzić, jak wściekłe kundle.
 — Pomsta im!
 A wiatr wył i niósł na północ: pomsta! pomsta!
 Ponuro zawodził, ale żołnierzom zapiekłym w świętym gniewie była to muzyka najdroższa, albowiem śpiewała pieśń ich duszy, łaknącej krwi podpalaczy.
 Szli już w milczeniu. Nie chciało się gadać i plugawić gęby słowami, gdy myśli były mało subtelne, złe i grożne.