Strona:Krwawe drogi.djvu/064

 Pod mrozem wiekowej niewoli zmarnowana skiba twej ziemi wzrusza się i ożywa.
 Niemasz już robaka, który ci glebę wyjaławiał, niemasz zbira, co owoc jej kradł i wynosił, chwasty siał i pustkowia hodował.
 Uszedł i coraz dalej uchodzi...!
 Podnieś się gospodarzu, któryś był ciężko doświadczany przez wiek za winy przodków twoich! Teraz, gdy czas pokuty minął, pokażesz, czyli duch twój skrzepił się w męce, czyli upadł.
 Albowiem kłamać nie możesz.
 Dane ci jest wszystko, byś powstał!
 Gospodarzu Polski!
 Nie wierz sprzedajnym duszom, które cię zwodzą, mówiąc: Bądź cichy, albowiem pokora nagrodzona będzie; czekaj, albowiem cierpliwość twa zapłacona będzie; którzy ci powiadają: choryś, słabyś — pilnuj się, bacz na swoje zdrowie; którzy cię mamią, mówiąc: nie wstawaj, bo który cię podniósł, godzi na cię!
 Zaklinam cię — nie wierz im!
 Nie daj, by dom twój nadal był podobny karczmie zajezdnej między Wschodem i Zachodem, nie daj, iżbyś miał być sługą, i ty i syn twój — a iżby w późne pokolenia gnuśność twa obecna miała rodzić owoce.
 Cierpiałeś — ale koniec swym cierpieniom możesz położyć!
 Bito cię, — ale rękę znieważającą na wieki możesz odepchnąć!