Strona:Krwawe drogi.djvu/079

 — Teraz tu przyjdzie bitwa.
 — Bitwa?
 — Głuchyś, chłopie? Zwijaj się, pókiś żyw, człowieku, mówię!
 — Ze wszyćkiem?
 — Co weźmiesz, to twoje.
 — A chałupa moja, panie, a chałupa? Onej to nie zdolę dźwignąć na plecy...
 — Nie trap się o to, podźwignie ją kto inny,
 — Hale! Takiego żołnierza niema na cały świat...
 — Wojna.
 — Wojna... kiwnął chłop głową — głód i mór — mruknął głucho.
 Podjął głowę, aby się jeszcze popytać, ale gdzie tam — one żołnierze pognały już het ku wsi.
 Wtedy ci dopiero baba zacznie krzyczeć a szlochać i pomstować, co ona bez tom wojnę to i całkiem wszystko straci — o la Boga!
 Ale chłop stał ino i ciągiem myślał i sumował, nie dając baczenia na babskie jazgotanie. aż się obrócił ku niej i machnąwszy ręką, odezwał się:
 — Nie wrzesc! Trza się brać do roboty prędkiej!
 — Do roboty? nie słysałeś, cy jak?
 — Nie psuj gęby po próżnicy. Grontu nie ostawię tak na Boskiej opiece.
 — To nas pobiją z kanonów.
 — Głupiaś, schowamy się pod ziemię. Pi-