Strona:Krwawe drogi.djvu/102

 — Pietrek, jak mi bedzies gałązecki łomił, to ja ci gnaty poprzetroncam, obacys, pieronie jeden.
 — I, to ja niechcący ino, matulu...
 — Ja ci dam nie chcący, jaz ci spuknie...
 Ale uwagę gospodyni zajął tymczasem inny przedmiot. Oto z drogi skręcił ku chałupie sołdat. Karabin przytrzymuje w jednej ręce, a w drugiej niesie jakąś bańkę dużych rozmiarów. Gospodyni, że to sołdaty teraz na wojnie to największe pany, uznała za stosowne pierwsza przemówić do żołnierza.
 — Sołdat, a każ ty idzies?
 — Ja k’tiebia.
 — Pewnie ci sie gruszków zachciało, bo som dobre na podziw.
 — Nu ładno. Można i gruszki — dawaj.
 — Necie i jeszcze i ta tyz ładna.
 — Spasibo, matuszka, a to sucho w gorle na wojnie, to i pojem.
 — Ano na zdrowie. Cóż tam awstryjcy biją?
 — A biut, czorty.
 — Dacie im rady?
 — Prawdu skazat’ — niet. Wot i chatu twoju mam zapalić, cztoby awstrijec tu nie miał gdzie spać.
 — Jaką chatę?
 — Twoju.
 — Coś ty zwaryował, sołdat?
 — Nikak niet. Wot i bańku z kierasinom ja imieju, żeby haraszo gorieło. Tak ty zabieraj ditia i idi procz.