Strona:Krwawe drogi.djvu/103

 — Sołdat, ty nie spalis mojej chudoby, bój się Pana Boga!
 — Jej Bohu, zdiełaju.
 — Jezu Marya, ludzie, czy wy naród ze wszyćkiem chceta do ruinacyi ostatniej doprowadzić.
 — Nu, procz!
 — Dam ci 3 ruble.
 — Niet.
 — 5 rublów, sołdat, przecieś nie zwierz najgorszy ze stworzeń pańskich.
 — Nu, dawaj, ale dziesiat rublej.
 Baba skoczyła do chałupy, jak płomień, szukać pieniędzy: Wyrzuciła wszystko z kuferka, drżącemi rękami chwyciła chuścinę, w której na węzełek był zawiązany jej majątek. Przeliczyła. Było 8 rubli i 32 kopiejki. Więcej nie miała.
 — Wszyćko, co mam, oddaję, zlitujcie się, cłeku.
 — Skolko?
 Przeliczył dokładnie.
 — Wsio?
 — Niech tu padnę trupem, jeśli nie prawda.
 — Nu, haraszo.
 Przeliczone papierki zwinął i schował na piersi, miedziaki rzucił na ogród, poczem z całym spokojem usiadł i zaczął zajadać gruszki w milczeniu. Kobieta stała nad nim jak na straży, mętnym wzrokiem ścigając każdy ruch sołdata. Dzieciska nadbiegły i z wylękłą ciekawością oglądali żołnierza.
 Naraz rozszarpał powietrze głęboki a zara-