Strona:Książka do nabożeństwa O. Karola Antoniewicza.djvu/83

71

dotknęła cię; bo musi wyrwać z nas pierwéj to, co świat w nas, a my w świecie kochamy, aby miłość nie ludzi, ale świata, wytępił w sercach naszych!
 Zostawia nas Bóg nieraz w tęsknocie i smutku, gdzie sami dla siebie ciężarem jesteśmy; abyśmy znienawidziwszy siebie, Jego kochać poczęli; abyśmy straciwszy siebie, Jego kochać poczęli!
 O żebyśmy tylko zawsze chcieli pojąć miłość, dobroć i łaskawość Boga ku nam!
 Dziękujmy Mu zawsze, bo zawsze mamy do dziękczynienia przyczynę; nie skarżmy się nigdy, bo nigdy do skarg przyczyny nie mamy!
 Dziękujmy za chorobę a znajdziem w niéj zdrowie duszy!
 Dziękujmy za ubóstwo, a bogaci będziemy!
 Dziękujmy za opuszczenie, a w niém Pana znajdziemy!
 Dziękujmy za łzy, a rozraduje się dusza nasza w Panu!
 Dziękujmy za krzyż, bo w krzyżu jest zbawienie!
 Dziękujmy za grób, bo w grobie jest zmartwychwstanie!
 Gdyby nam Bóg wszystkie dary stworzone dał, ale siebie nam nie dał, cóż nam to wszystko pomoże!