Strona:Księżyna (Wierzbiński).djvu/011

się spodziewać od sądu pruskiego prócz sprawiedliwości i względów dla Polaka.
 Jakoż w gwarnych korytarzach snuły się złowróżbne przewidywania i lękiem podszyte domysły.
 — Czekają nas długie lata fortecy... — wzdychał rolnik, za widokiem pól zielonych stęskniony.
 — Przez tego szaławiłę, paryskiego fanfarona... — wtórzył mu ktoś drugi, do Mierosławskiego zrażony.
 Opodal kilku zasępionych kmieci gwarzyło na minorową nutę.
 — Ten sędzia w okularach pewnikiem skropi nas siarczyście — wróżył któryś.
 — Nie wiedzieć czy wyrwiemy się z paszczy pruskiej... — zakrakał puszczyk i odpowiedziało mu westchnienie:
 — O laboga!
 A w sali Karola Libelta radzono jeszcze żywo, czy nie należałoby jeszcze w ostatniej chwili jakim manewrem lub chociaż krasomówczym zwrotem wzmocnić obronę adwokacką, wskazać na sympatje Berlina i na ferment w kraju, ale beznadziejność przygniatała niejedną pierś głównych oskarżonych.