Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania342.jpg

W latach 1923-24 została katedra otynkowana, wewnątrz stalle kanonickie i ambona odświeżone. W r. 1925 odkopano prochy Mieszka I i Bolesława Chrobrego, znajdujące się w złotej kaplicy, i stwierdzono, że zachowały się jeszcze szczątki znaczne. W r. 1927 sprowadzone zostały z Rzymu zwłoki kardynała Ledóchowskiego. W r. 1928 rozpoczęto budowę nowych organów katedralnych, wykonaną przez światowej sławy firmę Cavalle & Coll w Paryżu. Kościół św. Małgorzaty otrzymał oświetlenie elektryczne, nowe piszczałki organowe, naprawę dachu, a otrzyma niebawem nowe trzy dzwony. Najcenniejszy zabytek sztuki gotyckiej w Poznaniu z 15. wieku, kościół Panny Marji, znalazł się w stanie groźnym. Aby zapobiec dalszemu niszczeniu się pięknego kościółka, zabrał się ks. prob. Grzegorz Kucharski do odnowienia jego. Kościół otrzymał nowe pokrycie dachu (dachówką korytkową) i nową sygnaturkę, odnowiono też jego mury. Są plany, aby wnętrze kościoła całkowicie zmienić, przyczem miałby on otrzymać piękne witraże na wzór S. Chapelle w Paryżu. W r. 1925 został całkowicie zmieniony plac przed Katedrą. Z strony południowej i wschodniej placu usunięto drzewa, figura Matki Boskiej przeniesiona została na placyk koło Psałterji, pomnik Kochanowskiego zaś przestawiono przed prepozyturę. Plac przed Katedrą został obramowany brukiem mozaikowym i przedstawia się obecnie bardzo pięknie. Przeistoczenie placu jest dziełem magistratu stołecznego miasta Poznania, wykonanem łącznie z budową mostu Bolesława Chrobrego. Na placu tym odbywają się nieraz nabożeństwa z okazji obchodów narodowych i zjazdów.
 Kościół farny nie doznał znaczniejszych zmian budowlanych, ponieważ został odrestaurowany krótko przed wielką wojną. Dla sprawionych nowych dzwonów zamierza parafja stawić dzwonnicę na Nowym Rynku, w którem to miejscu stała dawna fara poznańska.
 Całkowicie odbudowany został dzięki staraniom ks. dziek. Leona Rankowskiego w latach 1922-1926 kościół parafjalny Bożego Ciała. Słynny ten zabytek budownictwa gotyckiego z początków 15. wieku został z biegiem czasu w znacznej mierze zniekształcony i był w stanie zaniedbanym z powodu ciężkich przejść 19. wieku. Odbudowa ta wykonana została z pietyzmem i dużym nakładem pracy. Kościół odzyskał szlachetne formy pierwotne zewnątrz, a wewnątrz odświeżony został całkowicie oraz dodatkowo upiększony.
 Zupełnej rekonstrukcji i znacznemu rozszerzeniu uległ z inicjatywy ks. prałata Mayera kościół parafjalny św. Marcina, który poprzednio uchodził za jedyny może w Poznaniu kościół katolicki historyczny bez wartości zabytkowej. Prace prowadzono w latach 1925-1929. Wyprostowano kościół, nad nawą główną zbudowano sklepienie, stawiono nowy chór, zmieniono okna i posadzki, dobudowano zakrystję i powiększono kościół, który po wykończeniu zmian i do-