Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania347.jpg

dziły się władze polskie na utrzymanie stałej kaplicy, którą poświęcono w sierpniu 1919 r. Z czasem kaplicę tę powiększono i upiększono. Ponownego poświęcenia dokonał ks. kardynał Dalbor w grudniu 1921 r. Równocześnie z założeniem kaplicy szpitalnej urządzono prowizoryczną kaplicę w przytułku dla starców na Grobli, a przy rozbudowie przytuliska zbudowano stałą kapliczkę, poświęconą przez ks. kardynała Hlonda w listopadzie 1927.
 Z ważniejszych projektów niezrealizowanych jeszcze wymienić należy kościół pamiątkowy na Wildzie oraz wielki kościół w pobliżu gmachu Ziemstwa Kredytowego. W tej dziedzinie istnieją dotychczas jedynie myśli i ogólniejsze tendencje. Łączy się może z budowlami kościelnemi kwestja postawienia w Poznaniu wielkiego pomnika Serca Jezusowego. Prace w tym zakresie są coprawda już daleko posunięte, ale realizacja budowy jeszcze nie rozpoczęta.
 W słabszej mierze niż świątynie rozrastają się inne budynki utrzymywane przez parafje i kościoły nieparafjalne. Bądź co bądź i w tej dziedzinie ruchliwość była znaczna. Szereg cmentarzy upiększono, splanowano, obudowano. Wielką nowością jest realizowany obecnie przez gminę miejską cmentarz centralny, którego założenia podjął się zarząd miasta na życzenie wyższych władz kościelnych, aby nowo tworzące się parafje nie potrzebowały urządzać odrębnych cmentarzy, a i parafje dawne z biegiem czasu może korzystać będą z cmentarza centralnego. Probostwo zbudowane zostało w Głównej, a i przy innych nowych parafjach naogół powstały lub powstają plebanje. Salezjanie po uporaniu się z odbudową kościoła zabierają się do budowy bursy dla młodzieży rzemieślniczej i kupieckiej. Urszulanki wybudowały okazały gmach i ufundowały w nim gimnazjum żeńskie. Z sal parafjalnych doczekała się rozległej rozbudowy salka na Śródce, gdzie jako nowoczesny środek oświatowy urządzono kino, w którem wyświetla się filmy religijne i oświatowe a także rozrywkowe o treści nienagannej ze stanowiska moralnego; dalej sala parafjalna przy św. Janie i in. Kilka parafij urządziło własne ochronki. Na szczególną uwagę zasługują przedmieścia jako zespoły najbardziej pod względem etycznym zagrożone. Fakt, że nowofundowane parafje stanęły na peryferji miasta i mają obecnie znacznie mniejsze ilości wiernych niż parafie starsze, jest z tego punktu widzenia bardzo korzystny. Parafja w Głównej czyni nieustanne wysiłki w celu polepszenia warunków kulturalnych tudzież materjalnych tej dzielnicy. Z inicjatywy ks. prob. Chilomera założony został specjalny komitet opieki nad Główną z zadaniem rozbudowy kościoła, postawienia domu katolickiego, ochronek, dziecińca, opieki nad dziewczętami i ulepszenia warunków sanitarnych tudzież mieszkaniowych.
 Życie religijne ożywiło się według licznych świadectw w znacznej mierze. Może jeszcze tu i owdzie znać brak zżycia się sfer inteligentnych z kościelną