Strona:Kucharka litewska (1913).djvu/175

Ta strona została przepisana.
e)ZWIERZYNA.

1. Sztuka mięsa z dzika.
Proporcja: 8—10 f. dzika, 2 kwarty octu, 10 liści. bobk., 20—30 ziarn pieprzu ang., 1 łyżeczka jagód jałowcowych, 1—2 marchwi, 2 cebule, 1 pietr., 1 seler, 1½-2 szkl. buljonu, 1 szkl. wina, 1 szkl. soku wiśniowego, 2 łyżki chleba tartego, 1 łyżeczka cukru, ½ łyżeczki cynamonu.

Kawał mięsa od kotletów lub mięsistszej części dzika zamarynować na dni kilka w przegotowanym occie z korzeniami. Włożyć do rondla, osypać włoszczyzną i korzeniami, zalać buljonem i dusić; skoro się wysadzi, zalać szklanką wina, i jeszcze poddusić do miękkości. Skoro będzie gotowa, pokrajać, zalać sosem, zrobionym ze szklanki przecedzonego sosu, w którym się dusiła, i takiejże ilości soku wiśniowego. Na pół godziny przed wydaniem, osypać sztukę mięsa miałko utartym chlebem, łyżeczką cukru i cynamonu, i wstawić do pieca, aby się zarumieniła.

2. Głowa dzika.
Proporcja: 1 głowa dzika, 1 kwarta octu, soli, 15—20 liści bobk., garść pieprzu ang., 5—6 cebul, 3—4 ząbków czosnku, chrzan lub sos jagodowy.

Wymoczyć głowę dzika przez kilka godzin, zalać wrzątkiem, oczyścić, wyjąć ozór, zawiązać w serwetę i gotować w wodzie z octem, solą, korzeniami, cebulą i kilku ząbkami czosnku. Skoro się ugotuje, dawać na ciepło do chrzanu, lub z jakim jagodowym sosem. Na święcone głowa dzika daje się na zimno; ugotowaną wskazanym tu sposobem, trzeba ostudzić, ubrać majonezem, zieloną pietruszką, cytryną, lub sadłem farbowanem, a będzie smaczna i ozdobna.