Strona:Kupiec i Geniusz.djvu/8

—   6   —

 — Mówię ci, żeś zabił — odparł Genjusz z gniewem — rzucałeś pestki z daktyli wtedy właśnie, gdy syn mój przechodził. Jedna z nich trafiła w oko i położyła go trupem!..
 Ach! panie! przebaczenia! łaski! — zawołał biedny kupiec.
 — Żadnej łaski, żadnego przebaczenia! — wykrzyknął Genjusz. Zabiłeś, więc i sam zabitym być powinieneś. — Ależ ja nie chciałem go zabić, — bronił się nieszczęśliwy, nie zabijaj mnie, daruj mi życie!..
 — Nie, nie! — krzyczał starzec — zabiłeś mi syna, ja ciebie zgładzę ze świata! — I pochwyciwszy go rzucił nim o ziemię i zamierzył się szablą...
 — Ach, zatrzymaj się panie! — zawołał kupiec — jedno słówko daj mi powiedzieć... Ach, pozwól mi wrócić do domu na jeden rok tylko, aby pokończyć interesy, zapewnić żonie i dzieciom byt do-