Strona:L. M. Montgomery - Ania na uniwersytecie.djvu/127

Toli, ale w zasadzie zorjentował się, że może zbyt brzydko się wyraził.
 — Już ja sobie wymyślę jakieś własne przekleństwo! — rzekł.
 — Kara boża cię nie minie, — szepnęła Tola uroczyście.
 — Wobec tego Pan Bóg jest zły, — odparł Tadzio, — bo powinien wiedzieć, że każdy człowiek musi jakoś wyrazić swoje uczucia.
 — Tadziu!! — zawołała Tola, przerażona tem strasznem bluźnierstwem.
 — W każdym razie nie mam zamiaru znosić dłużej opieki pani Linde, — zawołał Tadzio. — Co innego Ania i Maryla, ale nie ta warjatka. Zobaczysz, że będę jej teraz robił zawsze na przekór.
 To mówiąc, Tadzio zszedł z porośniętej trawą dróżki na piaszczysty gościniec, zanurzając stopy w unoszącej się kurzawie z prawdziwem zadowoleniem.
 — To tylko początek! — zawołał wyzywająco. — Postaram się przed kościołem rozmawiać, jaknajgłośniej. Podczas nabożeństwa także nie ucichnę ani na chwilę, a jak mnie ksiądz zapyta o coś, powiem, że nie potrafię odpowiedzieć. Te pieniądze także postaram się zgubić.
 Zdecydowanym ruchem Tadzio wyjął z kieszeni obydwie monety i cisnął je do ogrodu państwa Barry.
 — Szatan cię chyba opętał! — zawołała Tola bliska płaczu.
 — Głupia jesteś! — odparł chłopiec. — Robię tylko naprzekór. Rozmyśliłem się nawet w tej