Strona:L. M. Montgomery - Ania na uniwersytecie.djvu/133

 — Dobrze kochanie.
 — Strasznie źle się czuję.
 — Dlaczego, Tadziu?
 — Bo byłem dzisiaj niegrzeczny, bardziej niegrzeczny, niż zawsze.
 — Cóż takiego zrobiłeś?
 — Boję ci się powiedzieć, bo na pewno już nigdy mnie nie pocałujesz. Znowu nie mogłem się dzisiaj modlić. Nie śmiałem zwierzyć się Panu Bogu z tego, co uczyniłem.
 — On i tak wie o tem, Tadziu.
 — Tola też mi to mówiła, ale myślałem, że Pan Bóg może właśnie tego nie zauważył. Postanowiłem przedtem tobie powiedzieć.
 — Cóż ty takiego zrobiłeś?
 Tadzio zaczął mówić szybko, bez chwili wytchnienia:
 — Zamiast pójść do kościoła, łowiłem ryby z dziećmi Cotton‘ów. Później skłamałem pani Linde i... strasznie kląłem, nawet bluźniłem przeciw Bogu.
 Nastała cisza. Tadzio umilkł także i nie wiedział, co dalej ma robić. Więc Ania była na niego aż tak zła, że z nim już nigdy rozmawiać nie będzie?
 — Aniu, jak mnie ukarzesz? — zapytał po chwili.
 — Uważam, mój drogi, że i tak już jesteś ukarany.
 — Nie, to ci się tylko zdaje.
 — Czy czułeś się dobrze, popełniając te brzydkie czyny?