Strona:L. M. Montgomery - Ania na uniwersytecie.djvu/134

 — Bardzo! — odparł Tadzio stanowczo.
 — A teraz sumienie cię ukarało.
 — A co to jest sumienie? Chciałbym wiedzieć.
 — To jest coś takiego w tobie samym, co ci zawsze mówi, czy robisz źle, czy dobrze. Nie słyszałeś nigdy tego głosu?
 — Owszem, ale nie wiedziałem co to jest. Może byłoby lepiej, gdybym wcale nie miał sumienia. Aniu, a gdzie jest to sumienie? Chciałbym wiedzieć. Może w brzuchu?
 — Sumienie jest w duszy, — odparła Ania, zadowolona, że dookoła panowały ciemności, bo przecież w takim wypadku należy zachować powagę.
 — Wątpię, czy potrafię go się pozbyć, — szepnął Tadzio z westchnieniem. — Aniu, czy powiesz o tem Maryli i pani Linde?
 — Nie, mój drogi, nikomu nie powiem. Prawda, że żałujesz tych wszystkich brzydkich czynów?
 — Naturalnie.
 — I nigdy już nie będziesz tak postępować?
 — Nie, ale... — Tadzio zamyślił się nagle, — mogę postąpić znowu źle tylko w inny sposób.
 — Prawda, że nigdy nie będziesz mówił brzydkich słów, zawsze będziesz chodził do kościoła i nie będziesz kłamał?
 — Nie, bo to się wcale nie opłaci, — rzekł Tadzio z przeświadczeniem.
 — Dobrze, kochanie. Powiedz teraz Panu Bogu, że żałujesz swego postępku i poproś Go o przebaczenie.
 — A ty Aniu, czyś mi przebaczyła?
 — Tak, kochanie.