Strona:L. M. Montgomery - Ania na uniwersytecie.djvu/135

 — W takim razie, — zawołał Tadzio z radością, — wcale mi nie zależy na przebaczeniu Pana Boga.
 — Tadziu, co ty mówisz!
 — Będę Go prosił, — zawołał Tadzio pośpiesznie, domyślając się z głosu Ani, że powiedział znowu coś bardzo brzydkiego. — Oczywiście, będę Go prosił. Panie Boże, bardzo mi przykro, że byłem dzisiaj niegrzeczny i odtąd zawsze w niedzielę będę spełniał tylko dobre uczynki. Przebacz mi, Panie Boże. No, Aniu, zadowolona jesteś?
 — Tak, idź teraz do łóżka i bądź grzeczny.
 — Dobrze. Już teraz czuję się lepiej. Dobranoc.
 — Dobranoc, — odrzekła Ania, kładąc się znowu z westchnieniem ulgi. Była szalenie senna, ale już po chwili usłyszała przyciszony szept Tadzia:
 — Aniu...
 Chłopiec stał jeszcze przy jej łóżku. Ania z niechęcią otworzyła oczy.
 — Cóż to znowu, Tadziu? — zapytała, tłumiąc zniecierpliwienie.
 — Czy widziałaś, jak pan Harrison pluje? Jak myślisz, czy długo musiałbym się ćwiczyć, żeby się tego nauczyć?
 Ania usiadła na łóżku.
 — Tadziu, — rzekła surowo, — ruszaj natychmiast do swego pokoju i staraj się zasnąć!
 Tadzio onieśmielony, wysunął się cichutko z sypialni swej opiekunki.