Strona:L. M. Montgomery - Ania na uniwersytecie.djvu/250

wił się znowu i zasiadł uroczyście na ławce przed gankiem. Nosił zwykłe swe robocze ubranie, złożone z łatanych spodni i niebieskiej koszuli, a na głowie miał stary, słomkowy kapelusz. Spoglądając uroczyście na Anię, nie przestawał gryźć długiej słomki, którą trzymał w ręku. Ania z westchnieniem odłożyła książkę i zabrała się do wyszywania serwetki. Rozmowa z Szymonem była nad wyraz trudna.
 Wreszcie on pierwszy zaczął mówić po dłuższej chwili milczenia.
 — Mieszkam tuż obok, — wskazał słomą sąsiedni dom na lewo.
 — Istotnie? — wtrąciła Ania z grzecznym uśmiechem.
 — Tak.
 — A co pan dalej zamierza robić?
 — Myślę ciągle o tem, żeby założyć sobie własny dom. Nawet jeden w Millersville bardzo mi się podoba, ale nim go wynajmę, muszę się ożenić.
 — No pewno, — odparła Ania, tłumiąc uśmiech.
 — Prawda?
 Znowu zapadła cisza, a Szymon gryzł dalej swoją słomę.
 — Czy pani by mnie chciała? — zagadnął po chwili.
 — Co takiego? — zawołała Ania z rosnącem zdziwieniem.
 — Czy pani by mnie chciała?
 — Myśli pan o małżeństwie ze mną? — wyszeptała Ania drżącym głosem.
 — Właśnie.