Strona:L. M. Montgomery - Historynka.djvu/304

więcej praktyki, bo niejednokrotnie już walczył z chłopcami w Toronto, a jeżeli idzie o Piotrka, to będzie to pierwsza jego walka w życiu.
 — A ty kiedyś walczyłeś? — zapytała Historynka.
 — Raz jeden, — odpowiedziałem krótko, lękając się następnego pytania, które jednak usłyszałem po chwili.
 — Kto zwyciężył?
 Bywają takie chwile, kiedy trudno jest powiedzieć prawdę, szczególnie młodej damie, dla której żywi się wiele sentymentu. Musiałem stoczyć zaciętą wewnętrzną walkę, z której mówiąc szczerze, nie wyszedłbym bez skazy na sumieniu, gdyby nie pewne postanowienie, jakie uczyniłem w dniu, poprzedzającym ów Dzień Sądu Ostatecznego.
 — Mój przeciwnik, — odparłem z beznadziejną szczerością.
 — Tak, — kiwnęła głową Historynka, — mam wrażenie, że nie o to chodzi, czy zostałeś pokonany, czy nie, skoro walczyłeś dobrze i prawidłowo.
 Spokój brzmiący w jej głosie dał mi tę świadomość, że mimo wszystko jednak byłem tym bohaterem i wspomnienie owej pierwszej w życiu walki nagle przestało być dla mnie przykre.
 Gdyśmy przybyli na miejsce pojedynku, reszta towarzystwa już tam się znajdowała. Celinka była bardzo blada, a Feliks i Piotrek zdejmowali właśnie marynarki. Był cudowny złocisty zachód słońca tego wieczoru i wszystkie zakątki sosnowego lasku przepojone były tym słonecznym blaskiem. Chłodny jesienny wiatr szemrał wśród gałęzi drzew i wśród krwawoczerwonych liści klonów otaczających altanę.
 — Teraz, — rzekł Dan, — będę liczył, a gdy powiem trzy, rzucicie się na siebie i będziecie się