Można rzec o charakterach ludzkich, jak o większości budowli, że mają rozmaite strony; jedne miłe a drugie niemiłe.
Umiarkowanie nie może się chlubić, że zwalcza ambicję i pokonywa ją: nie spotykają się z sobą. Umiarkowanie jest to ospałość i lenistwo duszy, jak ambicja jest jej energją i zapałem.
Lubimy zawsze tych, którzy nas podziwiają, a niezawsze tych, których my podziwiamy.
Dalecy jesteśmy od tego abyśmy znali wszystkie nasze chęci.
Trudno jest kochać tych, których nie cenimy; ale nie mniej trudno kochać tych, których cenimy o wiele wyżej od siebie.
Soki naszego ciała posiadają swój zwykły i prawidłowy obieg, który porusza i kieruje nieznacznie naszą wolą; płyną społem i sprawują kolejno nad nami tajemną władzę, tak iż mają znaczny udział we wszystkich naszych czynnościach, mimo że bez naszej wiedzy.
Wdzięczność bywa u ludzi jedynie tajemną chęcią doznania większych dobrodziejstw.
- ↑ „Lubię szaleństwo, ale w miarę...” — mawiał pewien rozsądny człowiek.
- ↑ Jedna z tych maksym, dość zresztą licznych w zbiorku, które świadczą, iż La Rochefoucauld zdawał sobie sprawę z tajemnicy tkwiącej poza znanemi nam pobudkami czynów i umykającej się racjonalnemu wykładowi mechanizmu naszych czynności. Jest to owa sfera „podświadomości”, która w dzisiejszej psychologji tak wielką odgrywa rolę.
- ↑ Również bardzo nowoczesne spojrzenie.
