Strona:Lafcadio Hearn - Lotos.djvu/106

 — To jest dzieło bogów. Bogowie sami wyznaczają ilość dusz każdemu człowiekowi, który przychodzi na świat. Godnemu dają kilka, niegodnemu jednę.
 — A więc dusz nie dziedziczy się po rodzicach?
 — Nie. Dusze są prastare, a liczba ich lat jest nieograniczona.
 — Chciałbym jeszcze wiedzieć, czy człowiek może rozłączać się z swemi duszami? Czy może, naprzykład, mieć w tym samym czasie jedną duszę w Kyoto, drugą w Tokyo, a jeszcze inną w Matsui?
 — Nie. Tego nie może; dusze są zawsze razem.
 — Jakże? Jedna zamknięta w drugiej, jak lakowe szkatułki Inro?
 — To wiedzą tylko bogowie.
 — I dusze nigdy się nie rozłączają?
 — Czasem się zdarza; ale jeżeli dusze opuszczają człowieka, ten warjuje. Waryaci, to są ci ludzie, którzy utracili swe dusze.
 — A co się dzieje z duszami po śmierci?
 — Pozostają razem. Gdy człowiek umiera, wchodzą dusze na dach jego domu i zostają tam przez dni czterdzieści dziewięć.
 — Na dach?
 — Tak, na szczyt dachu Yane-no mure.
 — Czy można je widzieć.
 — Nie. One są jak powietrze. Unoszą się tu i tam jak lekki wietrzyk.
 — A dlaczego pozostają tam czterdzieści dziewięć dni, a nie pięćdziesiąt.