Strona:Lafcadio Hearn - Lotos.djvu/22

 Angielskiego języka nauczył się w Tokyo, ale mówi dziwnym akcentem, dobierając wyszukanych wyrazów. Wreszcie zadaje mi pytanie:
 „Pan jest chrześcijaninem?“
 Odpowiadam: „Nie“.
 „Pan jest Buddhysta?”
 „Niezupełnie”.
 „Dlaczego pan złożył ofiarę, skoro pan w Buddhę nie wierzy?”
 „Czczę piękność jego nauki, i wiarę jego wyznawców”.
 „W Anglii i w Ameryce są Buddhyści?“
 „Jest przynajmniej wielu, którzy się interesują filozofią buddhyjską“.
 Przynosi z alkowy małą książeczkę, i podaje mi. Jest to angielskie wydanie „Katechizmu Buddhyjskiego”, przez A. Olcott’a.
 „Dlaczego w świątyni waszej niema wizerunku Buddhy?” — pytam.
 „Jest mały wizerunek, w skrzynce na ołtarzu”, odpowiada, „ale skrzynka jest zamknięta. Mamy także kilka większych obrazów, ale te wystawia się tylko dwa razy do roku, w dni świąteczne”...
 Z miejsca, w którym siedzę, mogę obserwować pomiędzy otwartemi papierowemi ścianami kobiety i mężczyzn, wstępujących na schody. Klękają u wejścia do świątyni, i modlą się. Przyklękują z taką naiwną pobożnością i z takim łagodnym wdziękiem, że klękanie naszych ludzi pobożnych na zachodzie jest wobec tego jakimś niezgrabnym potykaniem się. Niektórzy składają ręce, inni uderzają w nie głośno i wolno, potem schylają