Ta strona została uwierzytelniona.
XX.
Z kornych los zetrze poniżenia znamię:
Pysznych i hardych przeciwnością złamie.
Nad uczonego, co z ksiąg jest uczony,
Lepszy ktoś, z nieba światłem oświecony.
Ten woli życiem brzydkiem żyć, ten ładnem:
Mędrzec zupełny nie żyć woli żadnem:
Cichy, pokorny, samotny, milczący.
Niebo i ziemię w sobie jednoczący.
Nic hałaśliwie w życiu nie poczyna;
Jest, jak ukryta, niewidna sprężyna,
W sobie skręcona, jak motor w zegarze,
Któremu wnętrznem napięciem iść każe,
A chociaż na nie nie krzyczy, nie woła,
Jednak wskazówki zakreślają koła.
