Ta strona została uwierzytelniona.
XXXVIII.
Mędrzec, choć nie wychodzi za próg swego domu,
Wie, jakie zło i dobro los przynosi komu,
I chociaż swoich bliźnich wcale nie odwiedza,
Jest mu dana dokładna o ich życiu wiedza.
Mędrzec, choć nie przygląda się każdej osobie,
Wszystkie zna, bo ich dusze ma dokładnie w sobie,
Mędrzec, sądząc z pozoru, zdaje się, że nie żył,
A on wszystkie żywoty w swojej duszy przeżył.
Mędrzec jest jako bóstwo w myśli swej oprzędzie:
On wie, co było przedtem, co jest, i co będzie.
On, którego myśl fruwa, jak ten ptak skrzydlaty
Nad ziemią, wie, że dziś jest, co było przed laty;
Wie, że z przeszłą złączona jest przyszłości era;
Wie, że to, co się rodzi, tem jest, co umiera.
