Ta strona została uwierzytelniona.
LXVI.
Gdy ukształciło się w nim już siemię,
Kwiatek uwiędły spada na ziemię.
Gdyś poznał ziarno wiedzy bez granic,
Tak samo byt ci ten, jak kwiat, na nic.
Byt z ciebie, gdyś się wiedzy stał ziarnem,
Odpada ciałem swojem ciężarnem;
Dusza, zwolniona z opresji życia,
Odrzuci swoje ziemskie spowicia.
Tak jak ten motyl z owicia przędzy,
W którą się, będąc liszką, omota:
Tak też i człowiek: z nici żywota —
Z jedwabnych złudzeń — ma wyjść najprędzej —
Z tych osnuć, zwartych nad jego duszą:
Trzeba je przegryźć, nim ją zaduszą.
