Ta strona została uwierzytelniona.
LXXXIV.
Kto nie znał w życiu, co boleść wraża,
Ten się, gdy umrzeć mu czas, przeraża.
Lecz kto się, żyjąc, krwawił o głogi,
Śmierć dla takiego balsam jest błogi.
Ten, który w życiu miał same święta:
Że śmierć je zgasi mu — niech pamięta.
W kogo cierpienie za życia godzi,
Ten niech wie, że mu śmierć je złagodzi.
A kto żył szczęściem nie tylko samem,
Lecz i trucizny los mu dosączył
Do słodkiej czary, temu jest jedno:
Dobra fortunnych zdarzeń mu kwota;
Dobrze, gdy szczęsnych dni zorze zbledną;
Żyć mu jest dobrze i zbyć żywota.
