Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/103

 — Więc co?
 — Potrzeba powietrza.
 — Może otworzyć okno?
 — Nie, wychodzę... Prędko, daj mi okrycie i kapelusz. Zmykam.
 — Ah? tak, ale co to znaczy...
 — Ci dwaj panowie, co weszli... Widzisz tego wyższego... Dobrze. Wychodząc, idź po lewej stronie tak, aby mnie nie mógł spostrzedz.
 — Ten co siada za tobą?
 — Ten... Dla względów osobistych wolę... Na ulicy ci wytłómaczę...
 — Ale któż to jest?
 — Sherlock Holmes.
 Zrobił gwałtowny wysiłek nad sobą samym, jakby wstydząc się swego pomieszania, złożył serwetę, połknął szklankę wody i rzekł z uśmiechem zupełnie będąc już panem siebie:
 — To dobre — co? Nie wzruszam się zbyt łatwo, ale to spotkanie nieoczekiwane...
 — Czegóż się obawiasz, skoro nikt cię poznać nie może? Przez te wszystkie twoje przemiany... Ja sam za każdym razem, gdy cię widzę, mam wrażenie, że jestem wobec nowego człowieka.