Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/106

jak na jabłku. W koło niej szczotkowata czupryna i krótka broda sterczały, jak źdźbła trawy gęste i szorstkie.
 — Wilsonie, nie dość ukrywasz swoje zdumienie wobec zdarzeń najnaturalniejsćych w świecie — zaśmiał się Sherlock Holmes z odcieniem szyderstwa.
 Wilson wybełkotał:
 — Czemu go pan nie zatrzyma?
 — Zupełnie tego zdajesz się nie widzieć Wilsonie, że ten gentleman znajduje się między mną i drzwiami, o dwa kroki od drzwi. Nie zdążyłbym małym palcem ruszyć, jak byłby już za drzwiami.
 — Nie o to chodzi — rzekł Lupin.
 Okrążył stół i siadł w ten sposób, że Anglik znalazł się między nim i drzwiami. Zdawał się na jego łaskę.
 Wilson spojrzał na Holmesa, aby się upewnić, czy ma prawo podziwiać ten krok zuchwalstwa. Anglik pozostał nieodgadniony, ale po chwili zawołał:
 — Garson!
 Garson nadbiegł. Holmes zadysponował:
 — Wody sodowej, piwa, whisky!