Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/120

co go doprowadza do stanu płynnego... i tworzy zeń jednolity kamień.
 — Jakto? Mój dyament nie jest prawdziwy?
 — Pani — tak, ale ten nie jest pani.
 — Więc gdzież jest mój?
 — W rękach Arsena Lupin.
 — A ten?
 — Ten był podłożony zamiast dyamentu pani, i wsunięty do flakonu pana Bleichen, gdzie go pani znalazła.
 — Więc on jest podrobiony?
 — Najoczywiściej podrobiony.
 Znienacka zaskoczona, wzburzona, hrabina milczała, podczas gdy jej mąż niedowierzająco obracał na wszystkie strony klejnot. Wreszcie wyrzekła:
 — Czyż to możliwe? Ależ czemu poprostu go nie skradziono? I jakże go wzięto?
 — To właśnie będę się starał wyjaśnić.
 — W pałacu Crozon?
 — Nie. Wysiadam w Creil i wracam do Paryża. Tam się rozegra partya między mną a Arsenem Lupin. Jednak lepiej pozostawić go w przekonaniu, żem wyjechał.
 — Jednakże...