Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/128

 — W jakimże celu go napisał?
 — Ah! tego nie wiem i to mnie właśnie niepokojem napełnia. Po co do djabła, zachciało mu się ciebie trudzić? Gdyby jeszcze szło o mnie, to bym zrozumiał, ale tu idzie tylko o ciebie... I sam się zastanawiam jaki interes...
 — Trzeba co prędzej wracać do hotelu.
 — I ja tak myślę, Wilsonie.
 Podeszli do bramy. Wilson, który szedł pierwszy, chwycił za sztabę i pociągnął.
 — Co to? — rzekł — zamknąłeś?
 — Ależ nie, zostawiłem niedomknięte.
 — Jednak...
 Sherlock też pociągnął, potem zmieszany pochylił się nad zamkiem.
 — Najjaśniejsze pioruny!! — zaklął. — Zamknięta! Zamknięta na klucz!
 Szarpnął bramę z całej siły, potem zrozumiawszy próżność swych wysiłków, opuścił ramię bezradnie i wyrzekł dobitnie:
 — Teraz wszystko rozumiem — to on! Przewidział, że wysiądę w Creil i tu mi zastawił ładną pułapkę, w razie gdybym jeszcze dziś wieczór powrócił na poszukiwania. Nadto był tak uprzejmy, że przysłał mi towarzysza niewoli. Wszystko to, abym stra-