Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/142

 Powrócili do hotelu i ten drugi dzień jecze przeszedł w ponurem milczeniu.
 Nazajutrz program podobny. Siedli na tej samej ławce w alei Henri-Martin i ku wielkiemu zniechęceniu Wilsona odbywali długie posiedzenie vis-a-vis trzech posesyi.
 — Czego się spodziewasz, Holmesie, czy że Lupin wyjdzie z którego z tych domów?
 — Nie.
 — Że jasnowłosa dama się zjawi?
 — Nie.
 — A więc?
 — Więc myślę, że zajdzie jaki drobny fakt, jakikolwiek, najdrobniejszy fakt, który posłuży mi za punkt wyjścia.
 — A jeśli nie zajdzie?
 — W takim razie zajdzie coś we mnie, iskra jakaś się zbudzi, co prochy zapali.
 Jedyne zdarzenie przerwało monotonię tego poranka, ale w sposób raczej przykry.
 Koń jakiegoś pana, który jechał środkiem alei dla konnych, położonej między dwoma alejami spacerowemi, odskoczył naraz w bok i potrącił ławkę, na której oni siedzieli, tak, że otarł się o ramię Holmesa.