Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/143

 — Ho! ho! — zawołał tenże — jeszcze trochę, a miałbym ramię zgruchotane.
 Jeździec szamotał się ze swym koniem. Anglik dobył rewolweru i wymierzył. Wilson chwycił go żywo za ramię.
 — Oszalałeś! Sherlock! Patrzaj... Co? Byłbyś zabił tego gentlemana!
 — Puść mnie! Wilsonie! Puszczaj!
 Szamotali się, tymczasem jeździec opanował konia i dał mu ostrogę.
 — Teraz strzelaj za nim! — zawołał Wilson tryumfująco, kiedy tamten już był daleko.
 — Ależ człowieku, nie rozumiesz, że to był spólnik Arsena Lupin?
 Holmes drżał z oburzenia. Wilson skruszony zapytał:
 — Co powiadasz? Ten gentleman?
 — Wspólnik Lupina tak samo, jak robotnicy, którzy nam puścili worek na głowę.
 — Czy to możliwe?
 — Możliwe czy nie, ale był sposób zdobycia dowodu.
 — Zabijając tego gentlemana?
 — Powalając jego konia po prostu. Gdyby nie ty, byłbym już miał w ręku jedne-