Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/158

stał już przed nim z kapeluszem w ręku, uśmiechnięty.
 — Maksym Bermond! — zawołał pan Destange z radością — drogi Maksym!... Jakiż dobry duch cię sprowadza!
 — Pragnienie widzenia pana i panny Destange.
 — Więc wróciłeś z podróży?
 — Wczoraj.
 — I pozostaniesz z nami na obiedzie?
 — Nie, jem obiad dzisiaj w restauracyi z przyjaciółmi.
 — Więc — jutro? Klotyldo, proś, by przyszedł jutro. Ah! ten poczciwy Maksym... Doprawdy myślałem o tobie w tych dniach.
 — Czyż być może?
 — Tak, układałem me dawne papiery w tej szafie i odnajduję nasz ostatni rachunek.
 — Jaki rachunek?
 — Ten z Alei Henri-Martin.
 — Jakto pan chowa te szpargały! Na co to!...
 Zasiedli wszyscy troje w małym saloniku, przylegającym do biblioteki.
 — Czyż to Lupin? — zapytywał sam siebie Holmes, zdjęty nagle zwątpieniem.