Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/172

 — Może być... ja spałam... Jednak myślę, że nie, bo oto klucz... Nie żądali go...
 Tym kluczem komisarz otworzył drzwi z drugiej strony sieni. Parter obejmował tylko dwa pokoje: były puste.
 — Niemożliwe! — wykrzyknął Holmes. — Widziałem: ją i jego.
 Komisarz się zaśmiał:
 — Nie wątpię, ale już ich niema.
 — Chodźmy na pierwsze! Tam być muszą.
 — Pierwsze piętro zajęte przez panów Leroux.
 — Zapytamy panów Leroux.
 Przeszli schody i komisarz zadzwonił.
 Za drugim dzwonkiem osobnik jakiś, w którym Holmes poznał jednego z satelitów, ukazał się w koszuli, zagniewany:
 — A więc co? Cóż to za hałas!... budzić tak ludzi...
 Ale zatrzymał się zmieszany.
 — Boże odpuść!... Doprawdy, wszak nie śnię?... To pan Decointre!... I pan, panie Ganimard! Cóż się stało? do usług pańskich...
 Nastąpił ogólny wybuch potężnego