Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/175

 — Panie Ganimard, pan się zanadto śmiał będąc urażony dziś na mnie za trochę niepokoju, na który pana naraziłem...
 — O bynajmniej, nie mam stąd urazy do pana.
 — Nieprawdaż? Ale najlepsza zabawa ma swój kres i jestem zdania, że trzeba ją skończyć.
 — Podzielam je.
 — Oto już siódmy dzień. Za trzy dni koniecznie muszę być w Londynie.
 — Ooo!
 — Będę tam, panie, ale proszę pana być gotowym w nocy z wtorku na środę.
 — Na wyprawę w podobnym rodzaju? — zapytał Ganimard szyderczo.
 — Tak, panie, w podobnym rodzaju.
 — Która się kończy?
 — Ujęciem Lupina.
 — Tak pan myśli?
 — Przysięgam to panu na honor.
 Holmes ukłonił się i udał się do najbliższego hotelu wypocząć nieco; poczem odświeżony, ufny w siebie powrócił na ulicę Chalgrin. Wcisnął dwa luidory w rękę odźwiernej, upewnił się, że bracia Leroux