Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/215

Wszyscy ci ludzie słuchają mnie ślepo. Na jeden mój znak założą panu łańcuch na szyję...
 — Łańcuchy się zrywają.
 — ...I rzucą pana przez poręcz na dziesięć mil od brzegu...
 — Umiem pływać.
 — Dobrze powiedziane — rzekł Lupin, śmiejąc się. Przepraszam, uniosłem się. Wybacz pan i kończmy. Rozumie pan, że szukam środków koniecznych dla bezpieczeństwa mego i mych przyjaciół?
 — Rozumie się — wszelkich środków, ale są bezużyteczne.
 — Zgoda. Jednak nie ma mi pan za złe, że je przedsiębiorę.
 — To pana obowiązek.
 — Dobrze.
 Lupin otworzył drzwi i zawołał kapitana i dwu majtków. Ci schwycili Anglika i przetrząsnąwszy naprzód jego kieszenie, związali mu nogi i przymocowali do łóżka kapitana.
 — Dosyć! — rozkazał Lupin. — Doprawdy tylko pański upór i wyjątkowa donio-