Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/222

 — Nic, panie.
 — Ulica spokojna?
 — Zupełnie.
 — Jeszcze dziesięć minut i wychodzę ostatecznie... Ty też wyjdziesz. W razie najmniejszego ruchu podejrzanego w ulicy zawiadomić mnie.
 — Trzymam palec na dzwonku alarmowym panie.
 — Dubreuil, zapowiedziałeś ludziom przeprowadzającym, aby nie dotykali sznurka tego do dzwonka?
 — Z pewnością — funkcyonuje doskonale.
 — Zatem jestem spokojny.
 Dwaj panowie weszli aż do mieszkania Feliksa Davey. Tu zasunąwszy gzyms marmurowy. Davey zawołał wesoło:
 — Dubreuil! Chciałbym wiedzieć, co się będzie działo w głowach tych, którzy odkryją te wszystkie cudowne przejścia, dzwonki alarmowe, siatki elektryczne, rurki akustyczne, przejścia niewidzialne, podłogi o płytach usuwalnych, schody ukryte!... Prawdziwie machinacye dla bajki czarodziejskiej!...
 — Co za reklama dla Arsena Lupin!