Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/230

radość rozpierzchłą, która w niem wrzała, miał przytem ruchy dziecka, co się bawi ponad siły.
 Wreszcie zbliżył się do Anglika.
 — A teraz na co pan czeka?
 — Na co czekam?
 — Tak, Ganimard jest tu ze swymi ludźmi. Czemuż on nie przychodzi?
 — Prosiłem go, aby nie wchodził.
 — I on się zgodził?
 — Przyjąłem jego usługi tylko pod warunkiem, że pozwoli mi sobą kierować. Zresztą myśli, że pan Feliks Davey jest tylko wspólnikiem Arsena Lupin!
 — A więc powtarzam me pytanie w innej formie: czemu pan wszedł sam?
 — Chciałem najpierw z panem pomówić.
 — Ah! Ah! Pan mi ma coś do powiedzenia?
 Ta myśl zdawało się spodobała się szczególniej Arsenowi. Bywają okoliczności, kiedy więcej się ceni słowa niż czyny.
 — Panie Holmes! żałuję, że nie mogę panu służyć fotelem. Czy ta stara skrzynia na pół rozbita może go zastąpić?... albo może framuga okna? Jestem pewien, że