Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/232

 — Tego dyamentu właśnie potrzebuję.
 — Niemożebne. Tysiąckrotnie żałuję.
 — Obiecałem go hrabinie de Crozon. Będę go miał.
 — Jakże go pan mieć będzie, kiedy jest w mojem posiadaniu?
 — Będę go miał właśnie dlatego, że jest w pańskiem posiadaniu.
 — Więc ja go panu oddam?
 — Tak.
 — Dobrowolnie?
 — Kupię go od pana.
 Lupina ogarnęła wesołość.
 — Jest pan prawdziwym synem swej ojczyzny! Traktuje to pan, jak interes.
 — Bo to jest interes.
 — A co mi pan da wzamian?
 — Wolność panny Destange.
 — Jej wolność? Ależ nie słyszałem, aby była aresztowana!
 — Dostarczę Ganimardowi wskazówek potrzebnych. Pozbawiona pańskiej opieki, zostanie aresztowana i ona także.
 Lupin znów poweselał.
 — Drogi panie, pan mi ofiaruje to, czego nie posiada. Panna Destange jest w bezpiecznem miejscu i niczego się nie obawia.