Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/233

 Anglik się zawahał, oczywiście zakłopotany, poczerwieniał nawet lekko. Potem nagle położył rękę na ramieniu swego przeciwnika:
 — A jeśli panu zaproponuję...
 — Moją wolność?
 — Nie... ale wreszcie mogę wyjść z tego pokoju, porozumieć się z Ganimardem...
 — A mnie pozwolić się namyślić?
 — Tak.
 — Ee! Mój Boże, na cóż mi się to przyda? Ten szatański mechanizm już nie działa, — rzekł Lupin, naciskając w podrażnieniu gzyms kominka.
 Stłumił okrzyk: tym razem niespodziewanym nawrotem szczęścia, dziwną fantazyą rzeczy martwych blok marmurowy drgnął pod jego palcami!...
 Było to ocalenie — ucieczka możliwa. W takim razie po cóż się poddawać warunkom Holmesa? Chodził w prawo i w lewo, jakby obmyślając odpowiedź. Potem z kolei on położył rękę na ramieniu Anglika:
 — Wszystko dobrze zważywszy, panie Holmes, wolę załatwić moje interesy sam.
 — Jednak...
 — Nie, nie potrzebuję niczyjej pomocy.